6
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1473
Okunma
ve insanlar yoktular,
usulca basıverdi ayaklarını yere
usulca üfledi -toz duman-
usulca üfledi suya…
şarkı söyledi, aşk oldu.
sofrasında kimler kimler oturdu.
ağladı,
güldü,
küçücük bir umut oldu…
uzanıverdi fersahlarca,
-elleri annem- yoktu insanlar…
henüz çağladı ırmaklar, henüz ses yoktu.
ışık oldu, renk oldu.
ve indi meydanlara,
yalayıverdi göğü göğsünden, öpüverdi toprağı,
fasıl fasıl dökülüverdi sözcükler ağzından
ve günahları… ve kanda kırmızıyı sevdi.
canlar türedi eteklerinde, eti sevdi.
ve yumuverdi gözlerini, ve siyahı sevdi
-nihayet insanlar-
teni, dokuyu, dokunuşu, öpüşü…
günah ellerinde, gidişi sevdi…
ve yine yoktu insanlar, yine elleri annem,
yine fersahlar…
Cevap Yaz