Yokluğuna öyle alıştırıyorum ki kendimi,
Önce gönlüm alıştı. Sonra gözlerim, kulaklarım, ellerim alışacak.
Ardından öyle bir zaman gelecek ki, aklımda sadece adın kalacak.
seni içimde öyle çok öldürüyorum ki, yakında dışıma yansıyan hiç bir şeyin kalmayacak.
Mesela artık yollarını gözleyen gözlerim seni hatırlamayacak,
Okuduğum her kitapta, adın var mı diye her satırda adını aramayacak.
Ellerini tutmak için, ellerim uzanmayacak. Çünkü ellerin hiç aklımda olmayacak.
‘’Bir vardın artık yoksun’’ diye masal gibi anlatacağım sonra seni kendime.
Yazacağım hiçbir şiirin haberi olmayacak senden,
Kuşlar yokluğundan habersiz uçacak baktığın gökyüzüne,
Gökyüzü diyorum, o da benim gibi vazgeçti gözlerinden çoktan.
Üşüdüğüm zamanlarda sıcaklığını aramayacağım, tutmayacağım ellerini her düştüğümde.
Gözün aydın, gönlün ferah olsun, hakkım varsa benden yana helal olsun,
Sen olduğun yerde kal, ben gidiyorum.
Alıp başımı senden gidiyorum.
Hoşça kal.

Yusuf BİTİM