Hep seviyorum dersin bilmem kaçıncı defa
Bir gün çıkıp gelmeye çaren yok mu sevdiğim
Yıllardır çektirirsin bitip tükenmez cefa
Yüreğinde aşk diye, yaran yok mu sevdiğim

Gurbet diye koştun, ne olduğunu bilmeden
Kaçar gibi gidersin, gözyaşını silmeden
Bu nasıl aşk, sevgidir unutursun ölmeden
Aşk, sevda hesabını soran yok mu sevdiğim

Terk edip gidişinle, zehir ettin aşları
Bitirdin hayalleri, kâbus ettin düşleri
Bir mendille koşarak silmeye bu yaşları
Tren, vapur, uçakla aran yok mu sevdiğim

Hep döneceğim dedin neden niye gelmedin
Bir gün kapımı çalıp şu yüzüme gülmedin
Aylarca bekledim de mektup bile salmadın
Bir kalemle bir kâğıt veren yok mu sevdiğim

Merhameti çürütüp, vicdansızlığı kurdun
Vicdanları katlettin insanlığımı vurdun
Köşe bucak kaçarsın şimdi nereye vardın
Senide yüreğinden vuran yok mu sevdiğim

Necati’yi bıraktın çaresiz dertle, gama
Siyah beyaz resimler gönlüme olur yama
Belki yaşama küstüm, belki gönülde sana
Sana haykırışımı, gören yok mu sevdiğim



Necati KEÇELİ
İZMİR