var olan bir şeyi yok ettiğimde sihir yeteneğim var sanıyordum
ta ki yok ettiklerimi geri getiremeyene dek


sonra birinde var olup
yok etmesini bekledim


bekledim ki yok oluş ne demek
yeniden doğuş için
illa ölmek mi gerek


derken giden geminin kaptan köşkünde buldum kendimi
lakin ne dümenim vardı
ne de rota bilgisi


üstelik sudan bahanelerle yüklüydü gemim
ve suyun kaldırma kuvveti yetecek miydi
hiç emin değildim


limandan zinciri koparıp
kıyıdan uzaklaşınca
deryanın ortasında


dedim ki yokluk burası olmalı
peki ya liman,
ya başka bir gemiye bağlandıysa..


endişeden yelken yapmayı ilk o zaman öğrendim
pişmanlığın rüzgarına kapılmayı
ve kalp rotasıyla
limana geri dönmeyi


var olan bir şeyin aslında hiç yok olmadığını anladım o an
gidenin adresi yoksa
kalanın kıymetini..


şimdi son limanda b’ağlandım sana
bırak el, veda etsin düne

hem ellerim çapa
pas tutan ellerine..