Yorak

agamın papbası bana intikal edince
taha do(ğ)rusu, ona yenisi alınınca
benim olan “yirik papba” ya
tığ, piz ve mumlu ipine(n)
Üssük Dede ğibi özene bezene yorakla yama
kimbili(r) Dedemde taha ne hünerler varıdı;
görsen! mübarek her işine “dört elle” sarılı(r);
el gadak tenikeyi, yeni mıhına(n) deler nokda-nokda
solüsyon uçu(n) zımpara,
Kısır Hasan gibi saplık uçu(n) dörpü icad eder
gatiyen müsama(ha) etmez gayafişine
erinmez; cam gırığıynan sürteler,
gonturol ede-ede ele alışdırı(r)
kesere-bele, gazmaya-küreğe,
gosaya sap dakca(ğı)nda
söğüt dalından orak sapı uçu(n)
üşenmez pinar ataşından şiş yakar,
sapın özünden duman çıkar, delelek saplar
pinarı üter-eğer-büker bağlar;
eğeyf, atkı, dirgen, çekgi yapar
gönü ısladır, beldenat sırımlar
harman süpürgesinin kökünü döğer,
çorap özer, urgan örer, gosa dişer, yortu döşer
hayata çelen, dama yuğgu, bağa duvar
lazım olanı, aklına ğeleni benden isder,
boyumdan böyük iş buyurur
bizde yoksa gonşuya yollar
sayesinde müstamel yoraklı papba, acanta olur
“meh bakalım ağğa! taha yesyeni” dedi
erinmedi bi de kendi elceğizleriynen keydirivi(er)di,
dedemde kimbilir daha ne hünerler vardı
işin-gücün yoğusa geş annacına seyiret
“agayınkından gabadayı oldu” deye keyf bağışladı
hemi de bu gıslavet”
…
haddizatında meselenin aslı-asdarı
benim uçu(n) en möhümü onun “elinin emeği” olmasıydı
gerisi hekaye, zaten
yani öyle münasip görmesi yeterdi
bana necik gerisinden; ötesini neneyen,
valla etiraz aklımın ucundan bile geşmezdi
neyi değiştirirdi eski yeni
ona ğöre “mes goca herif işi” ydi

DEVAM EDECEK