Islak ayrılıklar dizilmişti raylara,
Mavi renklerde dizilirken trenler,
Karanlık bağırıyorlardı ayrılığa.
Bir yaz yağmuruydu boşalan,
O gün ayrılırken seninle, gözlerimden.
Bir gün ayrılıklar bitecek demiştim,
Oysa silinmedi yazgımdan ayrılıklar.

Bir akşam karasıydı yalnızlığım,
Uyumayan gözlerimle sabahı ediyordum.
Dostlara hasret,gurbetin karanlığında,
Eriyordum.
Peşimden koşuyordu, yığın yığın acılar...
Unutamam en güzel dost akşamlarımızı,
Hasretin acılığı yüreğimdeyken
Unutamam kahkahalarımızda biten zamanları.

Unutamam seni,
Yıllar geçip aklaş sa saçlarım,
Hüzün dolsa yüreğime...
Kaç bahar solarsa solsun avuçlarımda
Unutamam seni bir tanem asla !
Yığın yığın acıların yüklendiği
Kalbimden silinmedin,gitmedin asla.

Şimdi bir esrik düşüncede beynim,
Dinmeyen bir hasretle sana koşuyorum.
Ben, yine sana yazıyorum sevilerimi...
Bu gurbetin karanlık akşamlarında
Yine yalnız, yine sensiz ve nefessiz...
Acıların şairiyim diyorum kendime,
Mutluluğa yabancı kalıyor kalemim.

Bir gün ayrılıklar bitecek demiştim,
Gözlerimde bu defa sevinç buğularını taşırken,
Yüreğime batan çakır dikenlerinin yerine
Artık mavi gülleri dikeceğim demiştim
Ne zaman , ne zaman,dayan yüreğim !
Her zaman !..

Aygün Deniz