SEN

Bilmem ki,hangi şehirden,
Hangi şiirden çıkıp da geldin.
Yoluma güller serenim,
Gönlümü ateşe verenim.

Sen,
Soluma düşen ilk cemre,
dalımdaki son yaprak.
Sen,en yakın,en uzak,
Sen,nefesimi tutarak,
kıyısında beklerken,
düşmekten korktuğum derin uçurum.
Özledikçe sesine sarıldığım,
Üşüdükçe göğsüne sığındığımsın,

Sen,
Yürek yangınımı kundaklayanım
umudum,umutsuzluğum,
Alın yazım, ince sızım,
İmkanım, imkansızım,
Sen yaşama sebebim,
Olmazsa olmazımsın...

Sen bu hayat kulvarında,
Gözü bağlı koştuğum maratonum
Eksik yanımı tamamlayanım,
Yakınımda ırağım,
Vuslatta son durağımsın.

.
MELAHAT ÇETİNKAYA
.........
Bazı şiirler vardırki; okuyucuyu mest eder ve şiirin içine çeker, eserin baş rol kahramanı zannettirir her okuyanı, yorumda tıkanır insan...
İşte bu eserin içeriği de aynen öyle mahir kalem.
Duygular sınırlarını zorlamış aşmış...
En kalbi tebriklerimle
Ayakta alkışladım eseri kardeşim
Kalemin daim yüreğin kaim olsun.
Saygılarımla
Kul Figan abin