İnan anlamıyorum..
Aklım almıyor!
Sana kızdığımda,
"sus" diyor..
Özlediğimde,
"bekle"..
Haykırmak geldiğinde içimden,
"sakla"..
Sesini duymak istediğimde,
"dur"..
İnan ki anlamıyorum.
Tuhaftır ki; her isteğime bir cevabı olsa da,
Cümlelerimi tamamladığı da oluyor..
Bazen seni aramama izin veriyor..
Tam izin verdiğinde, içimi gıdıklıyor..
Bir kıpırtıdır gidiyor.
Doğum sancısı gibi!..
Seni her düşündüğümde,
Yanağıma bir tebessüm oturtuyor.
Aklım almıyor..
Nasıl bir şey bu?
Neye benziyor?
Heyecana mı benziyor, endişeli bekleyişlerin ardına saklandığında..
Yoksa, koşup kaçırıyor m ı seni benden, her uzaklaştığında..
Öyle ya ; ne zaman uzaklaşır gibi olsan,
Ben yerimde sayıyorum..
Ne ardımda seni bırakabiliyorum,
Ne de peşime seni takabiliyorum.
İnan anlamıyorum, aklım almıyor!..
Gözlerimin içini parlatıyor,
Ben bile aynada tanıyamıyorum gördüğümde..
Sonra..
Birden sulandırıyor..
Döküyor göz yaşlarımı,
Savuruyor tutarsızca..
Her şeye rağmen, hep seni emanet ediyor bana..
Kendini koruyor belki de..
Sevgi desem değil,
Daha büyük..
Korku desem değil,
Daha tuhaf..
Heyecan desem değil,
Daha sevimli..
Bir avuç yalnızlık desem değil,
Daha umutlu..
Adını sen koy.
Anlamıyorum inan! ..
İnan aklım almıyor..! !