//




boy
veremeyen maviliğinde boğulan sudur umut
tıpkı kendi isi, dumanında boğulan ateş gibi, aşk gibi…

/

derisini
değiştirdikçe dünya, yalnızlaşır insan
ve önce “gün/ah” larından başlar aklını kemirmeye

kendi
karanlığına mağaralaştıkça sarkıklaşır nefesi
ve kırıntısına serçelenir düşler boyu pencere önü hevesi

uykusuna
uykusuzluk ekene sırdır, sırdaştır gece
ırak olsa da ıssızlığı yoldur, yoldaştır Orion kardeşliği

ömür
törpüsü denilen kırmızı bir çizgide düşsel geçiştir aşk
ölüm ise; meleklerin gözlerinde sonsuzluğa batan ıslak güneştir

yarasa
olmadan önce aşk-ı muhabbetine
kuştur her aşk erosun göğüs kafesinde

üryan
denizlerde tuvaline yelken açarak
sürrealist bir aksanla da sevişmektir yaşamak

kül
ateşin suya sabrı,
ateş, sabrın suya selametiyse

alnından
kutsanmış aşk çukurlarında
kırmızının kan tonunda boğulmak niye…


//

ilhanaşıcıaralıkikibinondokuz