Cam dan kalbim tuzla buz olurken sana şiirler yazmaya çalışmak tı aşk

Dudaklarımdan damla damla senler düşüyor
Yüreğimde canlanır sandığım papatyaların soluş anlarına şahit oluyor gözlerim
Ürkek gece çıtırtısız yer gök
Soluma saplanan bıçakları sayamıyorum
Geceleri umut diye ağlayan haykıran yüreğime düşüşün geliyor aklıma
Elimi sıkı sıkı tutuşun
Gitmeyeceğim rüya seni bırakmayacağım deyişin
Saçlarımda kayan parmakların
Gözlerimin ta içine bakan o yeşil gözlerin
Derin den içimi yakan o ses tonun

Söyle be

Kaç acı kaç ıstırap sen kadar parçalar bedenimi
Göğüs kafesime sığmayan kalbimle
Yaşam mücadelesi veren ben
Sana doğurduğum hasret bebeklerine isimler veremiyorum
Aşk desem kanıyorum
Hasret desem yanıyorum
Sen desem acıyor avuç içlerim
Biz olamayan bizi özlüyorum

Evet sevgili ben seni çok özlüyorum

Ankara ıssız
Ankara soğuk
Gel beraber yakalım her caddesini her sokağını
Aşk ile kazıyalım bulduğumuz tüm ağaçları
Gözlerden acıyı dudaklardan umutsuzluğu silelim
Aşkı yere göğe kurda kuşa haykıralım
Hadi gel
Bir aşkı daha saygıyla analım

Yüreğinden kalkan cenaze kimin deme bana

Ben seni öldüremem ki
Umutlarım öldü
Yarınlarım öldü
Mutluluğum öldü
Bir tek seni yaşatmak için hepsini öldürdüm
Diyemem ki
Sen yaşa sevgilim
Bırak kim ölürse ölsün
Sen yeter ki yaşa
Yüreğimde kefensiz gömdüğüm aşklara inat

Yaşa sevgilim