Ne desem bilemiyorum
Yazılması gereken ne kadar çok şey varsa,
Yazmak ta o kadar azalıyor zorlaşıyor
Bu boşluk duygusu nasıl anlatılır ki?
Derdini anlatamayan bir dilsiz gibiyim
Ne kadar çok yaşadıysam o kadar çok yalnızım
Ne güzel yazmış yalnızlık yaşadıkça çoğalıyor
Ne kadar paylaşırsan paylaş yine de yalnızsın.

Neden bu boşluk?
Neden bu doyumsuzluk?
Neden bu yetmezlik?
Ne eksik?
Ne yarım?
Neden öyle ki bu kalbim doymuyor hiçbir şeye?
Neden bu kadar basit geliyor her şey?

Bu bütün soruların cevabını
Kendi kendime vermek o kadar zor ki
Bazen dağlara bakıyorum, bulutlara
Bu büyük şeyler karşısında
Benim hüznüm ne kadar büyük olabilir ki?

Diyorum kendi kendime
Karanlık bir oda, akan gözyaşı,
Boşluğa düşmüş ruh,
Onun üstünde ki mutlu beden
Gülümsüyorum gülümsüyorum
Olabildiğimce gülümsüyorum
Öyle ya gülümsemek hüznü örtmekmiş..

Sami Arlan..