Git demeseydin
Ne güzel severdik birbirimizi
candan gönülden hep içten hep severdik
Git demeseydin
kalırdım kıyıda köşede tozlu raflarda perde kıvrımlarında
Sinerdim üzerine kapı arkasında duran eşyaların
Git demeseydin
Gezerdim kaleminin ucuna saklanıp yazıp çizdiğin satırlarda
Arada silginin hışmına uğrardım belki ama olsun yeniden sarılırdım kalemine çiz beni diye
Git demeseydin
İsminin yanına iliştirirdim en sevgili kelimeleri seni sevdiğimi alfabe de öğrensin diye
Git demeseydin
bir kızımız olurdu belki saçlarına dokundukça iyi ki sevmişiz birbirimizi dedirten
Git demeseydin
Uzun uzun konuşmalarımız olurdu dünyanın gidişatına dair aşk her şeyi çözse ne mutlu yaşardık cümleleriyle biten
Git demeseydin
Çiçekli balkonumuzda oturup çay içerdik yudum yudum mutlulukla birlikte
Yanımızda gülümseyen yüzler cıvıldayan sesler
Git demeseydin gitmezdim
’Git’ lugatimdeki son kelimeydi beni bitiren
Çünkü git demeseydin
bilirsin
gitmezdim ömründen