o kadar kıymetlisin ki
kimselere verme kendini

diyor içimdeki ses..

hakkaten öyle miyim deyip
aynalara koşuyorum


dur demeye kalmadan aynayla baş başa
hoş geldin
yine mi sen


soluk soluğa kaldığımdan buğulanıyor ayna
elimin tersiyle silip
tekrardan bakınca


sanıyorum ki başka bir ben çıkacak
aynanın ayasında

içime sesleniyorum o an

dışıma kuyu mu kazıyorsun
hayır diyor peşinden

kuyumcu arıyorum

tamam diyorum anladım
kesin paha biçecek
sarraf bulacaksın

bulmasına da

o dediğin uzun iş
ama ömür çok kısa..


sonra bekliyorum bir müddet daha
acaba ne diyecek diye


ne halin varsa kör
-ebeler benden hediye..


bakıyorum da dilin uzadı epey
der demez
tüyüyor bizimkisi


sonunda çıkıyorum aynanın kadrajından
suretinden aslı’yı arayan bakışla


yazdan ne hayır gördün diyor
kardan adamla dolu kış’la