UYURMUYDUM
Uzandım sessizce yatağa,
öyle gönül yorgunuyum ki. Elimi kolumu kıpırtatacak halim bile yok. Göz kapaklarım kapanıyor ağır ağır yarı aralanmış pencereden karanlığın çöküşünü görüyorum. Halbuki uyumakta istemiyorum. Sensizlik öyle zormuş ki şimdi daha iyi anlıyorum. Gülüşün, naz edişin, öpüşün omuzlarına dökülen saçların gözlerimin önüne geliyor da işte o an isyan ediyorum. Her şey bitiyor bende bitiyorum. Yanımda olsan, yanıma uzansan, hiç böyle olurmuydum.? Göz kapaklarıma uyku çöker’de uyurmuydum.? |