3
Yorum
6
Beğeni
5,0
Puan
678
Okunma
Uzandım sessizce yatağa,
öyle gönül yorgunuyum ki.
Elimi kolumu kıpırtatacak
halim bile yok.
Göz kapaklarım kapanıyor ağır ağır
yarı aralanmış pencereden
karanlığın çöküşünü görüyorum.
Halbuki uyumakta istemiyorum.
Sensizlik öyle zormuş ki
şimdi daha iyi anlıyorum.
Gülüşün, naz edişin, öpüşün
omuzlarına dökülen saçların
gözlerimin önüne geliyor da
işte o an isyan ediyorum.
Her şey bitiyor bende bitiyorum.
Yanımda olsan, yanıma uzansan,
hiç böyle olurmuydum.?
Göz kapaklarıma uyku çöker’de
uyurmuydum.?
5.0
100% (4)
Cevap Yaz