yakma şu ışığı
hayaller sönsün istemiyorum şimdiden


hem ne gerek var
gözlerin fenerimken..


karanlıkta buldum ben seni, aşk yordamıyla
ellerim,
ellerinle koymuş gibi bulsun diye
mıhladım kendimi
o karanlığa


yakma şu ışığı
çünkü derinliği kaybolacak karanlığın
feneri sönecek gözlerin
sonu görünecek biliyorum
uçsuz sandığımız tünelin..


yakacaksan parmaklarımı yak
tutuşsun uçları
varsın karanlıkseviciye çıksın adım


sar beni korkunun kör kuyusunda
koynunda ter
teninde sır olayım

gel,

yıldızlara basa basa ayak uçlarınla
uyandırmadan bir geceyi uykusundan
ve ay,
suya düşüp
sarıya çalan arzuyu dalgalandırmadan usuldan


hani bir büyüyü nefesime bozdurur gibi
sabrın ar damarını çatlatırcasına
hani düş bahçende zaptedemediğin o yaban atların
nal toplatır ya ardında

ha işte,

yakma şu ışığı diyorum
çünkü sönecek yoksa

erimeden mum..