ben..
öylesine yorgun
ve öylesine yılgınım ki,
İnanın..
çok istesemde,
kalemim her seferinde,
düşüyor ellerimden...
tuşlara dokunmak bile,
ne yazıkki gelmiyor içimden..
.
ömrümün şu son çeyreğinde
zaman...
öyle hoyrat öyle zalimki
elinde kırbacı
bir bilseniz nasıl da
çırpındıkça,
doğduğuna pişman ediyor adamı..!
.
ah....
o zaman
ahhh..
.
.
üstüne üstlük,
durmayan o vahşet,
akan onca kan..!
ve sadece,
çaresizce..
donuk donuk bakan,
milyonlarca insan..!
.
beni de yaşama küstürdü,
yaşayan bir ölüden farksız etti...
ruhumda
alev alev yanan
volkanları bile söndürdü.
.
.
ah kardeşim,
söyle..
söyle nasıl tutulmasın ellerim,
nasıl kancanağı olmasın gözlerim..
.
söyle..
ben hangisine yanayım..?
bir hiç uğruna,
kendi kanlarında boğulan
onca insanlaramı,
yoksa..
ardlarında yetim,yoksul bıraktıkları
suçsuz günahsız,
o masum çocuklaramı..!!
.
.
Mahmut Mücahit Özdemir
Kayıt Tarihi : 13.9.2015 18:50:00