yıllar sonra baktım
aynadan kendime
yabancı’ laşmışım,
güldüm ağlanılacak halime
uzaktan izledim kendimi herkes gibi
çok yıpranmışım...
ve sonra;
gözlerimden süzülen yaşları
yağmur niyetine serptim
ruhsuz bedenimin üstüne,
ölüme yaklaştığımı anladım
saçıma,sakalıma bulaşan beyazlardan
yorgunluğumu yük sandım üstümde,
oysa yalnızlıkmış en büyük yük
helal seven insanların üstünde...
mesela telaşlıyım
kimine göre ölümü bekleyen
bir garip yaşlıyım,
sensiz hayat mı
sıradan geçiyor işte
artık her sabah seni görme telaşı yok içimde...
ve dilimde;
aklımı bunaltan kelimeler
bir de beni yaşlandıran yalnızlığın...
alıştım işte;
beni mutsuz’ laştıran ellerimin boşluğuna
alıştım işte:
mutluluğunu arttıran ellerinin doluluğuna…
#ŞAİRbaz