Koyuya çalardı bazı gecelerin sabahları
Aydınlığı içinde tutar sonraları kusardı
Dağ eteklerinden denizin ütüsüz astarına
Gün ışığı endamını sererdi dünyanın enlemine
Teğet geçerken dokunurdu evlere
Büyük, küçük
Içleri dolu
Içleri boş evler
Bazıları kimsesiz, tenha
Duvarlarının boyaları dökülmüş beton zemine
Örümcek ağları sarmış köşe bucakları
Pencere pervazlarına yuva yapmış kuşlar
Işıkları hiç yanmayan evler bunlar
İşte böyle evlerde bulurdum Kendimi
Bir çocuğun ağlaması yada bir kadının kahkahası duyulmayan evlerde
Sessizdim, yaşanmışlık lar barındırır
Ama yaşamazdım
Yaşatmazdım da
Soğuktum, kirliydim bir de
El sürülmemişliğin tozları vardı üzerimde
Balkonumu saran saksılar boştu
Çiçekleri sulanmayan çirkin ve kurak
İşte böyle evlere benzetirdim kendimi
Bir deprem anın da enkazdan ibaret kalan...