yırtık bir şiirin
meydansızlığında asılı kalan
satır başı unutulmuş devrik bir cümleyim…


bakma
bulutlandığına gözlerimin
sağanak öncesi belki de sessizliğim


cevapsız
bir gidenin ardı kalan
sorusuz, sorgusuz bir “neden“im belki de


gibisizdi,
anadan üryan alfabesizdi gidişin
kapı önü boğulacak sessizlik oldu serzenişim


hiç bir avuntu,
hiç bir ninni benzemiyor
masal susturan, geceleri pusturan acı dolu bu gerçeğe


ahh şiirtanem
hangi omuza yaslansam etten, kemikten bir ayaz
hiç bir çiçek, hiç bir bahar benzemiyor gülüşüne


hangi
geceye savrulsam, hangi şişeye sarılsam
hiç bir türkü, hiç bir fasıl benzemiyor gül tenine


duy beni, duy beni artık sende güneş
görmüyor musun, huyumdan, suyumdan, boyumdan,
posumdan büyük geliyor nefesime bu yalnızlığın gölgesi


içimden
yolcusuz gemiler geçiyor gizlice
çığırtkansız nice martılar ölüyor ben gibi, benim gibi sessizce…



ilhanaşıcıeylülikibinondokuz