En karanlık yanım sarılmıştı sana,
Tüm şehrin ışıkları yanmıştı sonra
Yüreğimden on, yüz, bin volt birden geçmişti
Sana en kimsesiz yanım tutunmuştu
Hiç bilmediğim bir yanım tutulmuştu
Islanmıştı semtin sabahları,
Sokakları ayyaş adımlar yerine
Gözlerim aşındırmıştı
Büyü gibi bırakmıştım kokumu rüzgâra.

Eyy sevgili sanmıştım ki
Ağzımdan çıkan her kelimenin,
Yüreğimden kopan her parçanın
Gurbetten sılaya dönercesine
Sana doğru koştuğu gibi
Tüm rüzgârlar sana doğru esiyor,
Tüm nehirler sana doğru akıyor
Gözlerimi kapatıp saçlarımı savurmuştum
Balkonda bir akşamüzeri
Adını fısıldamıştım güvercinlerime, martılarıma
Selamımı iletebilsin diye sevgili.

Nefes alıp verdiğin şehre şiirler yazmıştım
Hatta sırf sen varsın diye
Onu sevmeyi denemiştim
Bozkır insanıyım boğuldum şehrin denizlerinde,
Kilitli kaldım esrarengiz dehlizlerinde
Bir türlü anlayamadım dilinden
Kız kulesi gibi kalakaldım orta yerinde
Boğazım her yerim ıslanmış vaziyette.

Sami Arlan..