-Adını sen koy!
İlk celsede ilk sözüm bu olmuştu.
Ya kalem kırılacak, ya yer gök Birbirine Kavuşacaktı.
Ölüm kalım meselesiydi benim için

Asırlar kadar uzun geldi
Suskunluğu..
Ne canlı bir tanık vardı, ne geçerli bir belge
Elimde.
İddialarıma kolay olmayacaktı,
Sayısız dosyanın kurdu olmuş bu Bilir Kişiyi kendime...

Bir ses uzaktan, çok uzaktan
Kulaklarıma dolup,
Tüm evrene yayıldı birden!

-Ben bunun adını koyamam !
Aşkın ’hukuk tarihinde’ böyle bir davanın emsali yok.
Ne adı konulabilir, ne tarifi
Yapılabilir,
Ne şekli belirlenebilir.
Ortada ne suç, ne suçlu var çünkü!

Dünyevi bir olay da değil üstelik...
Bu bir bütünün, yıllar sonra
Bir araya gelip, birbirini tamamlamasıdır.

Yani ezelden biçilmiş bir sevda gömleğinin,
İki bedeni sımsıkı sarması gibi…

Ezelden ebede yanması gibi…

Tülin Öztunç