Sözün kıymetinden bî haber olan
Hırs ile söyleyen dil çarptı beni
Saf duruşa, kırk desise bulayan
Riyakâr edalı hâl çarptı beni

Fersah fersah kaçtım “ben” den uzağa
Niyetim halisken düştüm tuzağa
Gam değildi tutulsaydım sazağa
Açılan çiçektim, dal çarptı beni

Sular buza kesti, sarktı saçakta
Çözüldü bağları düşdü sıcakta
Pişmek için konulduğum ocakta
Alev, ateş değil kül çarptı beni

Dönme dolap desem, döner işi bu
Kayar kayganlaşır suyun taşı bu
Hesaplı, hesapsız adım başı bu
Sarsıp silkeleyen, el çarptı beni

Döküldüm dağıldım hatır yıkmadım
İbret nazarıyla, çirkin bakmadım
Azıksız rehbersiz yola çıkmadım
Gönlümü verdiğim yol çarptı beni

Gözükara’m dağı duman bürüdü
Herkes bir hesapla yola yürüdü
Sevda çeken, çürüm çürüm çürüdü
Sevdâsı olmayan kul çarptı beni

Mehmet Gözükara

Seyr ü Sefer (sh. 143)