Can dostum Fahrunnisa, gel dertleşelim yine
Deme ’Ne bitmez derdin, ne tükenmez hüznün var!’
Gönül yorgun göz yorgun akıl küsmüş kendine
En yakın bildiklerim olmuş kelâmsız duvar

Kuş gibi titriyor bak yükü ağır yüreğim
Ne konacak dal kalmış ne sığınacak çalı
Baltaya kurban gitmiş yaslandığım direğim
Kırılmış rüzgarlara gülüm açtı açalı

’Dünya hali böyledir’ der gibi duruyorsun
Haklısın Fahrunnisa dünya hali böyledir
Içimden konuşsam da sen beni duyuyorsun
Şarkılarda geçiyor ’dert adami söyletir’

Yine düştüm kuyunun içine Fahrunnisa
Yusufluğa talibim zannetmeyesin aman
De bana ’İyiliğin suçu ne Fahrunnisa?’
Kör kütük sarhoş olmuş beni içtikçe zaman

Dimdik ayakta durmak bana biçilen görev
Gözlerimi kırpmadan ifa ediyorum bak
Parola ’hem çileyi hem çile vereni sev’
Lugatimde yok benim bir rüzgarda yıkılmak

Fahrunnisa bildim ki yardım geliyor elbet
Bittim tükendim demek kula yakışmaz artık
Dostluğun dertdaşlığın yüreğimdeki servet
Gel de varlığımdaki hüzün kulesini yık!