Dar ağacına çıkmadan asılabilmekte mesele
Yanmadan hissetmekte acısını yine de
Durmuyor ki söz ağızdaki gibi çınca dışarı,
İnsanın şu dili kendisine düşman ve de haşarı...

Ne zaman istesen o çok bekleneni sabırla
Ne fedakârlıklar yaptın kimbilir bu hırsla
Ne çâre ki yaralar daha bağlamadan kabuk
Bir alenen tavır ki çıkar birden ortaya,
Ne gönül bırakır ortada ne de bir rüya...

Hissedersin kendini o an boşlukta
Belki bir dost el değer sanırsın bümük omzuna
Yine de mahsun kalırsın herşete rağmen
Büyük adamsındır şimdi,hırsına galip gelirsen.

Ne de kolaydır insana hesapsız atıp tutmak
Kâbesidir gönlü insanın,kırılırsa tutmaz düzen,
Aslında çâresidir geride bırakmak ve unutmak
Farkedebilenler alır gönül,hayat başlar yeniden.

Bilerek kırmamalı insanları,vardır kalpleri
Hususiyeti budur işin, dile vurmalı dizgin
Sevgi ve muhabbetler besler karşılıklı hisleri
Gönlü zengin olanlardır yaşarlar hep dingin.
Oğuzhan KÜLTE