CAMDAN DOLUNAY

Elleri yolda bırakılan çocukluktu aşk.
Yürekten yüreğe geçişte tek başına bırakıldı kadın.
Gitse gidemiyordu.
Kalsa da olmuyordu içindekilerle ulu orta.
Yutkunuyordu tıkanıklıktı her yaşadığı .
Sonrasını hatırlamıyordu kadın.

Bir telefon kadar yakın.
Bir yol kadar uzak.
Uzun soluklu veda ne zor.
Takvimler aşkın ortasında değil.
Zaman geriye gitmiyor ki.
Akrebin suçu mu her şey...
Yoksa yelkovan zillisi mi delirdi gene .
İki yarım kalmışlık.
Köşeden gülümseyen yoktu .
Yüreğindeki akları özlemle kapatsa ne fayda.
Boyası akmıştı gene aşkın..

Yarım bırakılışın acısından
Camdan dolunay kırılıp gidecek yoksa.
Hecelenen her kelime gökyüzünü delecek.
Uğursuz bulutlar gene gri ve sinirli.
Kırılışların korkunç sesi her yeri saracak.
Paragraf başları ay dedeyi sorulara boğuyor.
Cümleler yeterince kalabalık.

Anılar dinazor kalıntısı aşkın topraklarında.
Sarıdan siyaha dönüşen yapraklar gibi geridekiler.
Şerit halinde geçen ölüm öncesi yaşananlar.
Uzakların sesi kulak tırmalası.
Adını zikrettiği her gün bir kuru öksürük.
Ciğerleri küfü kafir .
Sigarayı bir ara bırakmalı dedi kadın.
Güzel bir kahvenin hatrıyla yeniden tanışmalı.
Listeden güzel bir müzik seçip dinlemeli yeniden.
Güneşli bir günde yeniden tanışmalı kendinle.

Toparlanmalı.
Her gün siyah gömlek giymek ruhu sıkar.
Her gün yalnızlığın saçlarını toplayan lastik kopar.
Her seven kalpte bir gün boşluk yapar.
Haksızlığa mı uğradın.
Kuraklığa mı uğradı her zerren.
Canımı yandı saksıdaki çiçeklerin.
Aldırma her aldırış yıkar seni yeniden.
Unutma direnmeyi öğrenmek zor olsa da
Kederler su gibi elbet bir gün akıp gider.
ARZU GÜNAL /13.5.2019