Anne!
Korkularımı gözlerinde erittim!
Kucağın ne sıcak anne!
Sar beni...
Öyle büyük ki acılarım,
Öyle yalnızım ki annem...
Nerdesin?
O menevişli gözlerin karşımda sanki.
Neden sessiz bakışların?
Niye ulaşamıyorum sana, ne kadar koşsam?
Umudu koyardın ekmeğimin arasına,
’’Katık et! ’’ derdin.
’’Ümitlerin bitmesin...’’
Parmaklarının uçlarında buharlaşırdı gözyaşım.
Öyle sıcaktı ki ellerin...
Sen!
Ufacık vücutlu annem,
Ne büyüktü sevgin...
Nasıl sarar sarmalardı bizi? ...
Sevgi görülür mü?
Görürdüm annem!
Taşardı gözlerinden,
Taşardı ellerinden,
Sevgin dünyaydı.

Hüzün süzülüp gelince dört yandan,
Gecenin karanlığında gözlerini düşünüyorum.
Gülüyorlar yine...
Gülüyorlar bir anlık...
Düşlemek ne güzel çocukluğumu.
Uyanmak soba sıcaklığına...
Babam, sen, kardeşlerim,
Hep hazırdı sofra,
Kayganalar sıcacık,
Kardeş payı.
Evimiz kalabalık, şen
Hatırlıyor musun, hep kaçardım
Sen balık ayıklarken...

Çekilip köşeye gizlice, kızmasın diye babam,
Şiirler yazar, okurdun,
Ve saklardın okumak için kese kâğıtlarını,
Nasıl bulurdun vakit, onca çocuk?
Hatırlıyorum seni mutfakta,
Dilinde unutulmayan şarkılar...
Hep şen,
Yeni evli gibi,
Babama hep mahcup...
Biliyor musun?
Senin gibi olamadım ne kadar istesem.
Evet, senden almışım çoğunu,
Şiirler, şarkılar,
Ama beceremiyorum o kadar baş eğmeyi...
Karadeniz’in hırçın dalgaları damarımda
Isıtıyor kanımı ara ara...

Önümde uzanan yolsun anneciğim,
Senin gibi konuşuyorum yeri geliyor,
Senin gibi gülüyorum bazen,
Ya da sessizce bir köşede
Bir anlık...dökülen gözyaşları...
Gözyaşlarım gibi, kahkahalarım da kalabalık...
Bak, yağmur yağıyor,
Hatırlıyor musun?
Israrla giydiğim yeni süet ayakkabılarımı,
Yağmurda sırılsıklam yapmıştım,
Onbeş yaşımın verdiği inatla...
Güzel olmak istemiştim o gün...
Sevdiğime güzel görünecektim okulda...
Hiç konuşamadığım,
Elini tutamadığım ona...

Anne, öyle özlüyorum ki seni.
Yanağımdaki usul buseni...
Yakamı düzelten ellerini...
Hep gözümün önündesin babamla,
O ud çalıyor, senden dökülüyor şarkılar.
Tulumbanın havuzunda soğuyan karpuz,
Bahçemizde koşuşan tavuklar...
Ben de söylüyorum senin gibi şarkılar,
Yazdım ben de bir çok şiir,
Okula yolladım çocuklarımı.
Şimdi yanımda torunlar...
Ama düşününce zaman zaman,
Hâlâ bir çocuğum kucağında,
Beni de sev, oğlumu, kızımı da...
Al torunlarımı kucağına...
Öyle engin ki sevgin,
Ver verebildiğin kadar
Ona, buna...
Biliyorum;
Orda da etrafında çocuklar,
Savaşların, kinlerin kurbanları...
Okşuyorsun onları, sarmış da kolların!
Benim annem sevgi yumağı,
Sevgi çemberi; sarmış, kuşatmış...
Allah,
Annemi,’’ANNE’’ diye yaratmış...

Hâlenur Kor