3
Yorum
15
Beğeni
5,0
Puan
1501
Okunma
onca karanlık günden sonra,
sanki bir evin,güneş gören tek penceresine olan muhtaçlığıydı
muhtaçlığım...
ta ki,artık aydınlık günlere perdemi açacağımı sanırken,
pencereyi hiçe sayıp,
o karanlığı gördüğüm de hatırladım,
güneşin mevsime göre yön değiştirdiğini...
teşekkür ederim,
yine de teşekkür ederim benim sahte güneşim...
bana insanın karalığının da,ışığının da,
kendi yüreğinde olduğunu tekrar hatırlattığın için...
şimdi yokluğunu hiç aramıyorum güneşin,
biliyorum ki ışığım burada,
yüreğim de....
Emine rezzan sipahi
5.0
100% (10)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz
