aşka dair,

saçlarının sarısına, bozkırına hazan
gözlerinin denizine katamaran olanım
ihtilal rüzgarlarımda kasırgalarımda bile
bir gülüşüne diz çöktürüp nefesini içimde söndüren,
d/evrimleştikçe kızıllığıma içimde türkülenen, dantellenen kadınım
dikeni kimin umurunda aşkın dedirtip en çok ta gül teninden, tenime batanım




hayata dair,

ey insanlık… hangi tecavüzün kasık ağrısı,
hangi cehaletin, çok bilmişliğin ulema sancısısın söyle
kabuklaşamayan hangi yaraların irin bekçisisin belli değil
ne adın ne de adamlığın kaldı... mevsim ayazına kış şimdi
yamaçlanma, bulutlanma boşuna gözyaşlarına
çiçek açmaz, açamaz artık masumiyet giden gitti sen kal sağlıcakla




aşka dair sevdam,
hazında, ıslağında tutuşuyorken solduyumda
hayata dair insanlığım,
buzdan ateş olmuş kor misali için için yanıyor sağduyumda
bu nasıl yanmak, bu nasıl yanamamak söyleyin dostlar
söyleyin ki biçarem olsun.. söyleyin ki,
gidesimin ve ölesimin adı kalasım, yaşama ve aşka tutunasım olsun…







ilhanaşıcınisanikibinondokuz