su
toprak, ateş ve insan
tanesine nardan yangın,
yangınına salkım salkım cehennem



ne zaman
tapsam ateşe kül-i dilinden
su açlığına susuyorum insanlığımın
yağmur niyetine gökkuşağı basıyorum yeşiline, mavisine çürümüşlüğümün



ne zaman
öpsem ateşi teninden,
yaksam ruhumu çıralaşmış bedeninden
mekanı cennet olmanın amin olasılığını anlıyorum insanlığın



bitmiyor,
bitemiyor yürüdükçe nasır bağlayan yollarım
adımlaştıkça karıncalaşyor ecelim mezarıma peşim sıra
ah anam, vah babam resmettiğiniz cennetinize hiç ama hiç benzemiyor bu dünya



anlamsızlığıma
anlam yüklemeye çalışmanın noktasını bırakıyorum eşiğime
son baharımı özlüyorum ilk baharımın muradına eremeden
sevdiğim, düşlediğim tüm kapılarımı kapatıyorum ardını hiç mi hiç göremeden



kanadığım,
kendim sandığım birkaç şiire dökülüyorum son kere
ve her satıra bir aşk,
her aşka da bin satır daha sökülüyorum yaşayamadan ölüme…








ilhanaşıcımartikibinondokuz