Baharı beklerken ömrüm kış oldu
Gözümde her zaman biraz yaş oldu
En güzel duygular bana düş oldu
Yorgunum dostlarım yoruldum artık
Vefasız yıllara dargınım artık

Tutmadı ellerim sıcak elleri
Duymadım Aşk denen tatlı sözleri
Taşıdım ömrümce acı izleri
Yorgunum dostlarım yoruldum artık
Vefasız yıllara dargınım artık

İçimde ateşler söndü kül oldu
Aşk bahçem kurudu sanki çöl oldu
Yar bildim o bile bana el oldu
Yorgunum dostlarım yoruldum artık
Vefasız yıllara dargınım artık


Yaradılış itibarıyla insan bedeninin taşıyacağı hiçbir yük
İnsana ağır gelmez onu yormaz yeter ki gönül yorgunluğuyla
hemhal olmasın
Kırılgan hassas ve soylu ruhlar bu yorgunluğa uzun süre dayanamaz
Bazen tek bir kişi koskoca bir toplumun başına öyle bir dert bir bela
olur ki kendi ömrünün bitmesi için dua edersin
Ve o canım İstanbul işte böyle yıllardır ülke yönetiminin başında olan
bu korkunç insanların ve onların yarattığı insanlık dışı yaratıkların ayakları
altında yorgun perişan ve çaresiz inliyor adeta...