Bazen kendimizi sokaklara atarız
Nereye gittiğimizi bilmeden
Dolaşırız bir meczup gibi
Yüzümüzde korku ifadesi vardır
Bir o kadar da tedirginizdir
Kalabalıklarda yalnız hissederiz kendimizi
Nefes alamayız .

Gözyaşları içinde uyanıyorum her sabah
Yaşananlar geliyor aklıma
Ölüm sessizliğine bürünüyor heryer
Yaşadıklarım
Bir kabus gibi çöküyor üzerime
Aklıma düşüyor gözlerin
Sensiz sabahlara uyanmaktan korkuyorum .

Kumdan kalelerim yıkıldı birer birer
Şimdi
Kim koruyacak kötülüklerden beni
Sırtımı dayadığım dağ sendin
Enkaz altında kaldım
Açtığın yaralar öyle derin ki
Kapanmıyor artık .

Resmine bakmaya çekinir oldum
Ya yüzün solgun
Uykusuzsa gözlerin
Dayanır mı sanıyorsun yüreğim
Anladım
Konuşacak bir şey kalmamış aramızda
Gözlerin bakmıyor artık eskisi gibi .

Seni çok özledim
Keşke deniz olsam
Met cezir gibi içime çeksem seni
İçimdeki acıyı hisseder misin
Canın yanar mı seninde
Ne sevdamı unut ne de beni
Yazdığım şiirleri atma çöpe
Unutma
Onlarda sen olduğun kadar bende varım ...





Refik
09 . 03 . 2019
İstanbul