Yine uyku yok gözlerimde
Ağlamalarım var nedensiz
Dört duvar şahit yalnızlığıma
Ben konuşuyorum onlar dinliyor sessizce.

Öyle bir vurdun ki
Gökteki yıldızları saydım bir kroşeyle
Boylu boyunca uzandım
Ayağa kalkmaya yok mecalim .

Yüreğim buz kütlesi gibi
Avuçlarıma aktı damla damla
Yaşadığım travmayı bir görseydin
Gitmekten vazgeçer severdin belki de.

İnsanı hayata bağlayan
Umut ve hayalleridir
Yarınlara umutla bakan bir çocuk vardı içimde
O da yaşama küstü sen gidince.

Sen ve ben
O kadar yakındık ki birbirimize
Etle tırnak gibiydik
Canın yanacak olsa
Çok uzaklardan hissederdim.

Ellerimi tutardın uzattığımda gülerek
Göz göze gelirdik
Sevda denizinde yüzerdik el ele
Ayak izlerimizi bırakırdık sahilde.

Hala anlamadın mı sevgili
Boşa değil korkularım
Çık gel artık
Elinin tersiyle sil gözyaşlarımı.

Sen benden giderken
Arkanda iki seçenek bıraktın
Ya seni unutacak
Ya da ölümü seçecektim
Hiç düşünmeden ikincisini seçtim
Çok daha kolay geldi.

Varsın ölüm senden gelsin
Yokluğunda yaşıyor muyum sanıyorsun
Ayrılıkta bir ölüm değil mi?
Varsın ellerim üşüsün
Tepeden tırnağa buz kessin bedenim.
Son kez sana bakarken gözlerim.

O kadar yalvardım sana
Haykırışlarımı duymadın kapalıydı kulakların
Umurunda olmadım hiç
Şimdi mutlu musun?
Aşkımız can çekişiyor bak yüreğimde.

Bir gün çok pişman olacaksın
Giden gelmeyecek geri
Ben seni böyle ölümüne severken
Nasıl kıyıp da gittin
Hiç mi için sızlamadı yanmadı mı yüreğin.

Gecenin bu kör saatinde
Sessizliği bozuyor haykırışlarım
Can veriyor sevdam yavaş yavaş
İçimdeki son ateş de söndü
Rüzgar savuruyor küllerini
Gözlerimde yaşlarla
Zor da olsa veda ediyorum bu aşka.

Çok mu zordu
Seni seviyorum demek
İki kelime de olsa
Kıymetimi bilmedin yok saydın beni
Oysa
Kalbimin kapısını açan tek anahtardı sevgin.

Madem son söz söylendi
Bitti bu aşk
Ben hala neyin savaşını veriyorum
Göz göze gelmeyelim
Esir almasın gözlerin beni
Sana tekrar bağlanmaktan korkuyorum...





Refik
06 . 03 . 2019
İstanbul