Hayatın sarsılmaz ciddiyeti
yordu günden güne ruhumu
bitmez ayazı fırtınası
savurur sonbahara karıştırır gazellerimi .

Bu taze baharın yeşilinde
papatyalardan taç yapıp
saçlarıma takamazmıyım ?
güller koklayıp türlü türlü
onlarla konuşamaz mıyım?

Geçemez miyim bende alemin
geçtigi engebesiz yollardan
geceleri yıldızlarla konuşup
yarınlara dilekler tutup ,
gülüp eglenemez miyim ?

Ne yana dönsem sebepsizce
kötü gözler var üzerimde
başımı yan tarafa çevirip
görmezden gelemez miyim ?

Tutturdum kalp kapısına
çelik’ten bir kilit lazım diye
bilmem kaçıncı yılın
kaçıncı ayında
hangi günün hangi saatinde
o kilidi sökemez miyim ?

Yavru kediler ve kuşlar etrafımda
yiyecek istiyorlar durmadan
bir gün de vakit bularak
onlarla ilgilenemez miyim ?

Yaşarım da ; başarırım da
başarılmaz gibi görünen
her zor işi ,
yeter ki değişsin gözlerimde
yaşamın iç bunaltan rengi .

Şaşırma insanım ben de
haklarım var senin gibi
oynamayınca kabuklarıyla çabuk iyileşir gönül yarası
diner sancısı.

Belki de bozarak tövbemi
affederek yücelirim
kalbimin büyük hatalarını
leyla gibi sevebilirim ;
girilmesi sevilmesi zor bir kalbi.

Nuran KARACA

11
5-2-2019