Herkes
Dönerken evine bir akşam vakti,
O
Sokaklarında şehrin kimsesiz,
Banklarında parkın,
Gecenin ayazında,
Yalnızlıklarında ölümcül, sessiz.
Herkes
Sefasında yaşamın an, an,
Onun
Çile yumağı avuçlarında,
Kimi tüketir Dünya servetini,
Yer, doymaz rızkını açların da..
Kim bilir?
Belki beylerceydi yaşamı,
Anılar yalanca,
Şimdiki yokluğunda,
Kaçarca tanıdıklar
Belli, düşmüş garibim,
Yanmış pişmanlığın cehennem sıcağında.
O kaçar şimdi gördüklerinden,
Faydasız kaçsa da çıplaklığından,
Bir ev,
Ne Gezer?
Belki kuytu köşe,
Köprü altlarında kıvranır açlığından.
Kimi sergilemek ister de çıplaklığını,
Kimi beyaz perde, kimi camda,
Kimi oynarca sanki rolünü,
Sefaletin kaypaklığında.
Yaşamazsan yetmez yazmak dizelerde,
O şarap şişelerindeki insan,
Alay ederce sanki romanlar,
Kendi hikâyelerini yazar kahramanlar.
Onlar
Yoksulluğun kahramanı şimdi,
Evsiz, barksız yaşayanlar,
Sebep meydanlarda yalvarıp,
Meclislerde cayanlar.
Kahretsin
Hep böyle gider bu,
İşini yürütür gariple oynayanlar,
Bulunmaz sandık başlarında,
Sözünde duranlar.

11.Haziran.2008 23.00