Sonuna kadar!

Dün gece yalnızlığım misafirdi hanemde
Koydum bir Ahmet Kaya açtım sonuna kadar
Yangın yeriydi sanki ateş vardı sinemde
Devirdim yetmişliği içtim sonuna kadar

Korku sarmış her yanı lal olmuş konuşan dil
Kurumuş düşmüş yere açılmamış gonca gül
Boyun bükmüş titriyor dalında ötmez bülbül
Her cümleye bin küfür saçtım sonuna kadar

Açtım perdeyi ,camı ,verdim sesi sokağa
Sanki ölü toprağı serpilmişti safağa
Bir domates ,bir soğan serdim evde ocağa
Bende zengin bir sofra seçtim sonuna kadar

“Kurbağaya demişler” dünya nasıldır paşam
Demiş kuyunun ağzı kadar bendeki yaşam
Kuyu suyu taşmaz ki ben de onunla taşam
İşte o zaman ölçtüm,biçtim sonuna kadar

Daha neler yapmalı senin anlaman için
Kimler anlatsın sana söyle dinlemen için
Kulak değilsin ansam bir kez çınlaman için
Düşündükçe bunları uçtum sonuna kadar

Ellerim şakağımda düşündüm durdum her dem
Çıkamadım içinden kurtulamadım şerden
Yavaş yavaş çözüldü ipinden akıl serden
Bir taraftan soyundum kaçtım sonuna kadar

Koşuyorum bir yandan bir yandan kızıyorum
Neden diyorum neden bunları yazıyorum
Uyanacak gafiller bunu da seziyorum
Umutlar ötesine geçtim sonuna kadar

Senden dinlediğini haine satanlar var
Avantadan beslenip yan gelip yatanlar var
Benim derdim üstüne dertleri katanlar var
Dayanmadı dizlerim göçtüm sonuna kadar

İçimdeki fırtına dinmedi dinmeyecek
Tansiyonum yükseldi bilirim inmeyecek
Yürek asla sinmedi yine de sinmeyecek
İşte size ahvalım açtım sonuna kadar



25/2/2019. H. Işık