"Bu gece oturup, sana en güzelini yazmak varken şiirlerin, öylece durduğum yerde yasını tutuyorum sensizliğin... Ne korkuları aşarak geldim ben, sen hiç bilmedin.. Neleri feda ettim, ne bedeller ödedim seçtiklerimle... Bilmedin... Ama sen yine de, benim en içimde, say ki hücremde, say ki zerrem de, say ki beynimin fikrime ve tenime hükmettiği yerde, gelip tuttun ellerimden... Yürüttün, koşturdun, benim özlediğim bir çocuklukla geldiğim bugünlere... Ne çabuk büyüdük yine birden böyle...
Oysa biz, duruyorken yerli yerimizde, ağaçlar geçiyordu yanımızdan, insanlar, kilometreler, uçaklar...
Ne varsa bir yüreği öteki yarısıyla buluşturan, hepsi geçip gidiyordu yanımızdan...
Biz hangi ara kaçırıldık, sürücüsü Tanrı olan, o kader tarafından...

Bir imla hatası, bir noktalama işaretiydi belki de, gözden kaçırdığımız.. Hep var olmaya dair yeminler ederken, bugün iki yabancı kılındığımız... Ne? Kim? Eksik bir şeyler vardı nereden baksak, hep eksik, hep eksik... Bir şeyler.. Biz, ne zaman yaklaşsak birbirimize değmeye, bir çift el sanki, itiyordu, her birimizi, birimizden öteki tarafa... Ne yapsak kavuşamıyorduk, ne kadar tadına varsak da aşkın, hep aç kalıyorduk... Sevmek miydi yanlış olan, biz ikimiz miydik... Hani irade, hani mutlak kader ve hani içimizde akan o coşkun ırmak...
Nerede şimdi o iki kahraman?..
Biz, ne iken ne olduk?..
Hiç varmadığımız bir buluşma noktasına, bayrak dikmişçesine mağrur ve gururluyduk... Ama nereden bakarsak bakalım, biz ikimiz orada yoktuk.. Hayaldik, masaldık, kurguyduk.. Adına literatürde rastlanmayan bir oyunmuş sergilediğimiz, biz sadece misafir oyuncuyduk... Anlıyorduk, yalandık... Anlıyorduk, rüyaydık... Anlamıyorduk, imkansızdık, belaydık!.."