2
Yorum
6
Beğeni
5,0
Puan
818
Okunma
Sen de hiç anlatmadın beni,
Hep okudum gözlerinden yazdıklarını
Sen bilmezsin,
Renkli kâğıtlara adamıştım satırlarını
Hiç göstermedin
Gördüm gülümsemelerin ardındaki karanlığı,
Karanlığın bile bir insana nasıl yakıştığını.
Gözlerindeki parıltıyı
Söndürmek zorunda olmadığını
Bir sonbahar günü karşımda oturup
Bir şeyler anlatırken, düşünüyordum
Beni kaç parçaya ayırdığını
Güvenemeyeceğim insanları düşünüyordum.
Uzun süre konuştuk,
Tam sana ondan bahsedecekken
Papağanını anlatmaya başladın
Ben bunu konuşmak istedim
İlk defa, geçmiş geçmişti
Başını geriye atarak gülümsedin,
Küçük bir çocuk gibi
Yıllar sonra yine karşılaşırız belki
Hatta İstanbul da, o en sevdiğin şehirde
O zaman daha da olgunlaşacağız
Ama içindeki çocuğun
Hiç büyümemiş olması dileklerimle.
Sami Arlan..
5.0
100% (4)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz