Çek al beni
Yalnızlığın cehenneminden
Çakallar sevinmesin yokluğuma
Bir çocuğun
Gözlerine nişanlayın sevgi kurşunlarını
Zaman, mekân dediğimiz
Kan rengi yetim bir yürektir
Sevginin bâkirsiz uzantısıdır
Şimdi kadehimdeki kan rengi şarap
Biz sokak şarkıları, türküleri söylerdik
Yarım yamalak ve ayaklar çıplak
Gökyüzünün karanlığı
İçimize sinen ayyaş bir gölgeydi
Ruhumuzun izbe derinliklerinde
Hep aynı ayak izleri vardı
Yol, derin uzaklıkların kucağında can veren
Acımasız, katil bir eldi
Çınar ağaçlarının heybeti de kalmadı artık
İnsanlar gibi pasifize olmuş
Dal parçalarında kırılmış umutlar
Yok arkadaş, biz asla adam olmayız
İkiyüzlü duygularla cebelleşirken
Acı bir tren sesinde biter sevinçlerimiz
Her taraf çaresiz insanlar mahallesi
Varoşlarla başlar ve biter umutların kabadayılığı
İşte böyle bir şeydir hayat ya da yaşam dediğimiz
Deve ne bilsin sırtının eğri olduğunu
Ya da ne bilsin ki
Tavus kuşları, sahip oldukları rengâ-renk zenginliği
Şimdi deli bir adam daha geçecek
Bu ıslak ve ürkek yollardan
Yırtılacak gecenin özgür dudakalrı
Bir yarış başlayacak iç duygular şehrine
Emecek kanını vampirler birbirinin
Tıpkı dostluk, arkadaşlık, kardeşlik dedikleri
Elma şekeri tadındaki yalan söylemler gibi
Vuracaklar, kadın- erkek demeden birilerini daha
O zavallı insanlar güruhu
Bulamadık gitti vesselam
İnsan denen
İnsanlık denen
İçimizdeki o asil ruhu...

Oktay ZERRİN- Samsun
29-12-2018- 01.02