Uyandığımda sabah, ışık erimiş sanki
Güneş tutuklanmıştı semanın dehlizinde
Ruhunu çizebilsem kainatın o anki
Çizebilsem dünyayı bir bebeğin dizinde
Size de gösterirdim kanımın yandığını
İçimde tüm tarihin birden uyandığını

İki dağ arasında kalmış bir nehir gibi
Akarken denizlere, kah durdum kah çağladım
Geceleyin ansızın tutulan mehir gibi
Şavkımı yıldızların kuyruğuna bağladım
Biran fırtına vurdu, biran kara tutuldum
Kayboldum yokluğumda, kendimi yokta buldum

Hangi elde ellerim, hangi göz görür beni
Medet desem cinlere bir dala konar mıyım
Ölülerin sırtından parçalasam kefeni
Ben de yalan dünyada bir kere onar mıyım
Terleyen yüreğimi kuruttum göğe asıp
Bu hülyayla yürüdüm kendi izime basıp

Kaç zamandır yalnızım yok mu kapımı çalan
Balkondan umudumu attım sonsuza doğru
Bir yudum çaya düştüm; kimdi aklımda kalan
Geçmişimi bırakıp yattım sonsuza doğru
Haydi beni de sayın; bir ben, iki ben, üç ben
Bakın yine unuttum; sahi kimdi beklenen

Şimdi tutsam annemin sihirli eteğinden
Gitsem çocukluğumun kaygısız günlerine
Sızsam bakır bir tasa, bu şehrin peteğinden
Uçursa sevincimi kırık leblebi yine
Şırıl şırıl mutluluk akarken kör dereden
Kurtulabilse ruhum artık şu cendereden