Şiirler içinde aşk söylenmezmiş yaşanırmış, sizinkide öyle bir şey..İnsan bir kez yakalanmadımı bu hastalığa iflahta etmiyor, yattığınız yatak demir yorgan ise diken oluyor...Ayrılıklarmı içimizi alev alev yakan yoksa, bitmişliğin veya zor kazanılan kolay kaybedilmesinin kabullelenememesidir.Kendisine sorulmadan alınan bu kararın incittiği onurmu ? Sevgi sözlerinin ardına gizlenmiş olan terkedilmişliğin bir anda bilinmesimidir.? Seçimi öylesine zordurki, öylesine iç acıtı bir soru ki...Unutmakmı - unutulmakmı...Bırakıp gitmekmi ? Geride kalan olmakmı ?Hangisi daha acı hangisi daha onarılmaz yaralar bırakıyor, hangisinde gözyaşlarınıza hakim olamıyorsunuz ? Hangisini kabullenmekte zorluk çekiyorsunuz, Hiç düşündünüzmü ? Oysaki
Giden gitmiştir ve hep kalandır anıların cenderesinde boğuşan, fırtınalarda boğulan girdaplara takılan.Bilirki kalan kurtulduğu her fırtınadan çıktığı her girdaptan yokluğu yine duyacaktır.Bu yüzdendirki kalan hüzünler içinde boğulur.... Çaresiz kalınca hesaplaşmalar başlar, sanık sandalyesine bir kendini birde onu koyar.Ama suçu bulamaz tespit edilen tek şey se pişmanlıklarıdır.pişmanlıklar içinda sayfa sayfa ağlamaktır.

Soğuk kış gecelerinde,
Hep benimle olmanı,
Beni ısıtmanı istedim sıcacık ellerinle,
Sokakları seyrettim pencermden,
Yeryüzüne bembeyaz karlar yağarken,
O beyazlıklar içerisinde,
Sanki bana doğru gelen siluetini gördüm..

Oysa yapayalnızdım,
Ve buz gibiydim iliklerime kadar kış gecelerinde,
Beni tek ısıtacak kişi olan sen,
Benden çok uzaklardaydın kilometrelerce…

Aşk kelebeği sevmek gibidir, o ya ömrü yetmez zavallı yüreğinde yada gün gelir sormadan kanatlanır başka bir mevsime.............

Yüreğindeki sevgi hiç bitmesin kalemin hiç susmasın.....