Ayırım yapmadan insanı sevip
Şeytanın belini kırmalı ozan
Gülü dikeniyle beraber övüp
Bir gönül dalında durmalı ozan.

Bahar gelip çiçek , kırda açınca
Bülbülün sesiyle uyku kaçınca
Karlar eriyip te sular taşınca
Sazının teline vurmalı ozan.

Erkenden kalkarak yolu alalım
Urganları çözüp eşşeğ saralım
Saraycıkta durup çadır kuralım
Yaylada çadırı görmeli ozan.

Yanarım yurdumu özden severim
Eski talan oldu yitti eserim
Yutkunarak sözü balla keserim
Arı gibi ballar vermeli ozan.

Ozanım köyümü sazla anlatsın
Yaylada ninniyle beşik sallatsın
Çobanım koyunu kuzuya katsın
Sözüyle gönlümü karmalı ozan.

Kaybetmedim hiçbir zaman özümü
Budaktan da esirgemem gözümü
Doğru neyse ben söylerim sözümü
Türküyle yaraları sarmalı ozan

Sol yanı yaralı ceylan misali
Yavrudan ayrılmış bülbül misali
Aşktan heder olmuş behlül misali
Sazıyla böğrümü yarmalı ozan.

Yakubi’yim canlar ben heder oldum
Gonca gül açmışken sararıp soldum
Eskilere dalıp saçımı yoldum
Bazan eşi dostu sormalı ozan.

Yakup Köse