Sorarlar bana "nedir bu derdin?" diye,
İçimi dökemediğimdendir tüm bu derdim.
Sürekli içimde bir sıkıntı dolanıp durur,
"Ben içimi anlamıyorum" derdim.

Anlam veremiyorum bu duygu halime,
Sabit değil, sürekli değişim içinde.
Cevabını bilmediğim, veremediğim sorular,
Sürekli dolanıp durur kafamın içinde.

Bulamıyorum derdimi anlatacak birilerini,
Ya da anlattıklarımı anlatacak birini.
Doluyor içim gün geçtikçe,
Bulamıyorum boşalacak bir kap kacak.

İki ayı geçti elim kalem tutmayalı,
İki ay geçti defterle kalem buluşmayalı.
Kalem ile defter bir hayli özlemişler birbirlerini,
Şimdi ben anlatır, kalem yazar, defter saklar tüm bunları.

Ben bu ikisini keşfettiğimden beri,
En büyük sırdaşlarım oldular.
Gücüm kalmadığında kaleme dayanıyorum,
Defterde arkamdan beni sırtlar.

Ama son zamanlarda onlara dahi anlatamıyorum,
Yada içimdekileri anlatacak cümleler kuramıyorum.
Bir şeyler hep içimde kalıyor,
Bu yüzden de sıkıntı yaratıyor.

Sayfalarca yazar ve nasır tutar ellerim,
Tükenmez kalemim ama yorgun düşer gözlerim.
Hiç umurumda olmaz yazar durur kalemim,
Ama yinede yetmiyor içimdekileri dökmeye.

Her defasında daha ağır bir şekilde yazıyorum,
29 harfi de kullandım içimdekileri anlatmaya.
Yinede yetmedi, sonuna üç nokta koyuyorum,
Siz içimi nasıl görüyorsanız yazı verin oraya...

Bir değil bin kalem bitirsem dahi,
İçimdekiler hiç bir zaman tükenmez.
Takvim yaprakları tükene dek yazsam bile,
Anlatmak istediklerimin sonu gelmez.

Öyle ki, odandaki perde gittikçe saralır,
Yazarken farkında olmadan yelkovanla akarsın.
Biraz başın ağrır ve gözlerin kısılır,
Artık kelimeler yetersiz kalır ve mecburen noktayı koyarsın...

Senin Adına ~ Hasret Biter
2015