Hayat biraz fazla allı pullu insanlarda
Kiminin gözleri dayanamaz parlak ışıklara
Alışmıştır bir akşam, bir de sabaha
Gece çöktü ise hele muhtaçtır sonsuz yıldızlara ...

En yüksek yerden yuvarlar ömür seni
Alıp götürür hayatın seli
Nasibin de yoksa gül bahçeleri
Toprak belirler kokunu, rengini ...

Yükseklik korkusunu atamaz bazıları
Yokuşlara çarparken unutur karanlığı
Güneşte değil, mumlarda arar aydınlığı
Kanaat umutlar sevdirir yarım ay ışığını...

Yine olmasın allar pullar
Sende her şeyden nadide bir pay çıkar
Gül bahçeleri sadece bahar da açar
Sen dal ol mesela toprak sana bakar ...

Çıkma yine göğün en tepesine
Belki gittiğin en son senin kaderinde
Dikenleri batmasın çocuk kalbine
Karanlık korkunsa gitme üstüne...

Ve hayat
Ve dünya
Ve heyhat !...

Neden diye sormam
Niye kimseler değil diye kırılmam
Benim ise bu yaşam
Benden ötesini sorgulamam ...

Tuttuğum yıldız dileğim hala aklımda
Tesadüf değil hâşâ nefes almamda
Ama bugüne, belki yarında
Kanaatimin dönüşecek mükâfatâ...

Aybüke