Dinmek
Bilmiyor kalbimin
Bu hicranı mey anını

Söyleyemem
Artık kimseye bilmesin
Bir lahzayı kelamda bulunmasın

Dilemedin
Her neyse yüreğimde dinmeyen
Sızıyı kimseler görmesin açmadım ağzımı

Dil-i sinemden
Süzülen bir acıyı Düşen Hicran
İçin nefeslenen kadrini bilen yaprakların

hilminde
Andım semadan yağan her damlayla
Yüreğimi ovaladım varamadım kimseye

Biçare
Bahtımı oyaladım istemiyordum
Bir derman olmasın kimseye istemiyordum

Hicranın
Yaşandığı her sinede ki
Divaneyle solusun aşkın her zerresinde koşsun

Gülüne
Ne bülbüle ne de gönlünde
Açan gül-ü sevgiliye öyle bir aşk ki yaşanan

Âlemler
Hakikat-ı hayran sineyi halime
Zuhur etti aniden kimdi nereden bilirdi

Bilemem ki
Bir ömre sığmayan sevgiden
Nakşedecek haz-ı aşktan yüreğimde

Dinmeyen
Yaradan var olan aşktan ne büyük
Bir hezeyandır ve hatta gaflettir belki beyan

Ettiğim
Bu gerçekler dil mahkûm ten mahkûm
Gözler hep mahkûm salın gülmeyin A dostlar

Bilinmezdi
Yaşadığım aşkın ızdırabı nerden bilinirdi ki
Ben bilir miydim kalbimden damlayacak her yaşı

Razıyım
Elbette mahkûmum her hale
Çilenin her bir katresine zihnim tarumar haline

Beden
Bitap yaşanır mı artık
Bu anlamsız hayat dalsız bir ağaç

Kanatsız
Yarsız şimdi ne olacak varsın
Toprağın olsun her yaşanmayan bize kalan acı hayat


Mustafa Cilasun