Ey gönül sanadır, yine bu sözüm
Geçmiyen bu lafım, taşa mı dersin
Bak kendime bile, geçmiyor nazım
Tüm ağrı, acınla, yaşa mı dersin

Burnunun dikine, çok gidiyorsun
Sevdiğini bile, terk ediyorsun
Azat ettim seni, uç git diyorsun
Hûma gibi uçan, kuşa mı dersin

Can ile cananı, kan çekiyor kan
Gönül terk-i diyar, ey kalbim dayan
Vuslatı ararken, her dakka, her an
Benim çabalarım, boşa mı dersin

Ey canan bilesin, gönlündür yerim
Nasıl yazılmış ki, benim kaderim
Ben de eller gibi, gülmek isterim
Umudum hayale, düşe mi dersin

Sevmek hoş duygudur, bilenler bilir
Derler ki arayan, elbette bulur
Mutluluk bize de, bir gün denk gelir
Şu yağan karlara, kışa mı dersin

Bak ben de bilirim, ahd-ı amanı
Sen buldun başıma, derd-i yamanı
Şu ana kadar ki, geçen zamanı
Felek sarar belki, başa mı dersin

Depreşir her gece, bir ince sızı
Dalıp gidiyorum, ben bazı bazı
Yüreğiyle seven, bu Lüzumsuz’u
Hep gönül getirir, tuşa mı dersin

Sadık DAĞDEVİREN
Aşık LÜZUMSUZ