2
Yorum
8
Beğeni
5,0
Puan
1109
Okunma
Kıyamet kopmuş da biz bîhaberiz!
"Haşrolalım" desek, insan kalmamış!
Güya mahlukatta biz en eşrefiz,
Meğer bizden alâ noksan kalmamış!
Bozulmuş niyetler, şuur uykuda.
Gizlenmiş merhamet, bekler korkuda.
Sırtından vurulmuş, vicdan rükūda.
"Ahsen"den tecelli ihsan kalmamış.
Bedenler giyinik, ruhlarsa çıplak.
Alt-üst olmuş düzen, zihinler muğlak.
Korkarım ki gelmez, artık bir ulak!
Gelse de sohbete lisan kalmamış!
Eylül’le birlikte toprağa girdik.
Leyla ile yerden, gökten silindik.
Bir zaman adımız insan bilindik...
Gayrı ne bir ad ne bir san kalmamış.
AkTan
5.0
100% (6)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz