Akşam olsun istemiyorum
Geceler korkutuyor beni
Yokluğun cehennemden farksız
Özlüyorum ettiğimiz sohbetleri

Bazen kızıyorum kendime
Ne seni anlayabildim
Ne de kendimi anlatabildim
İçimdeki çocuk büyümedi hiç

Küçük bir dünyam vardı
Yalandan riyadan uzak
İçinde yalnız ikimiz olan
Gidişinle dünyam karardı
Ard-arda yaşadım depremleri

Saymadım
Kaç bahar geçti sensiz
Kolum kanadım kırık
Hasretinden prangalar eskittim

Kayıp giden yıldızlara seni sordum
Senden bir haber yok
Dans eden yakomozlar sessiz
Yitirdiğimiz yasak sevişmelerin
Veda edişlerinin nemi kaldı dudaklarımda

Sevda rüzgarları eserken üzerimize
Yorgunluktan bitap düşerdi bedenlerimiz
Küçük dokunuşlarla gelirdi kendine
Hazzı en doruklarda yaşardık
Gözlerimizi ayıramazdık birbirimizden
Sigaranın dumanını çekerken kalırdık öylece

Seni bana anlat deseler
Sığmazsın cümlelere
Kelimeler kifayetsiz kalır
Yokluğun cehennemin diğer adıdır
Tut ellerimi sımsıkı bırakma
Kapama gözlerini üşüyorum ...




Refik
05 . 06 . 2018
İstanbul