Toprak kokan yağmurda
Son huzur, sade hüzün
Gri giymiş bulutlar
Gri giymiş bedenim;
Utanıyor isminden;
Varlıklar dilindeki
‘İnsanlık’ şöhretinden!

Herkes sebepsiz dargın
Her yer soğuk bir savaş…

Bir düş kurdum sonradan
Dürüstçe söylenirse;
İmkansızdı aslında.
Toprak patikalarda
Yine de çıktım yola.
Ben beklerken umutla
Muhabbetle hoşgörü;
Bir dev çıktı karşıma
-İnsanlığın son özü-
Diyor kendi adına:

-Dur! Dedi. Geçemezsin!
Önce sıyrıl hırkandan;
Önce ardında bırak
Düşünmeyi, emeği…
Sonra gel katıl bana
Kanla beslerim seni!
Güç bende, hayat bende;
Gör: Tüm insanlık bende!
Bak: Midesi sırtına
Yapışmış zayıfların,
Aç kalmış, çıplak kalmış;
Kan tutmuş yüzü gözü
Hırsından gözü dönmüş;
Güya bizden çalacak?!

-Yok, dedim. Sende kalsın;
Al bütün sefaları!
Ben kendime yeterim
Delinse de gün be gün
Mide üstü kemerim!

*

Dışarda bir fırtına
Gri giymiş bulutlar
Gri giymiş nedense
İnsanlığın kaderi!…

_merve yekta_
resim: Francisco De Goya..