vahide sığışmış üç
arkadaş yahut yaren
ayırt etmek güç
birbirinden


“bu rodinadan ayrılışın halen süren öyküsüdür
vatansızlığın kahreden türküsüdür”

ilkin kadid terk etti kentini rodinanın
ayrılırken gözleri hep ardına bakardı
steplerin yurduna,en doğuya
turnaların kanadının donduğu coğrafya
giderken ağlamak vardı
giderken ağlamak ardı
baba ocağında
hıçkırıksız veda etmek vakardı

tutunup bir ankanın zümrütten kanadına
uçtu,uçtu ve uçtu
buğday renkli yaylanın alevinde tutuştu
unuttu rodinanın çatlamış ellerini
çok sevdi kaderini

“Rodina kızıl bir fon , közlendi hayalinde
kırlangıç ürkekliği bu yeni ahvalinde”

kariha geciktin pek,terk etmek zor mu geldi?
tümleyensiz önermeler kadar nadir feracesiz sevileri yaşıyordun
önce isyan sonra sükun etmişti fikir ,nöronlarının ücra köşelerinde
fecri sadık ümidiyle her sabah uyandığın utanç değil kariha
planlanmış yoksunluklar sırtında süresiz alınganlıklarlara vakit yok
çuvaldızlar bilenmiş farkındaysan belki çekilesi çilelerin var daha
iy’ki geldin kariha

daria direnişin destan olsun dillere
cezbesinden kaçınmak belli ki alevden kor
rodinanın ağusu kanına karıştıkça
bu sevdayı başından atmak zor
çok zor

ne çok ağlamıştın gece yarılarında
yastığın annen kokar mıydı ?
ninniler yakalar mıydın rüzgarın fısıltılarında
rodina heyulası rüyana akar mıydı?
derdini paylaşma uğultularla
sır tuttuğu vaki mi güncel sarsıntıların
ah daria altında mı kaldın yıkıntıların
kayıp coğrafyaya pek hoş geldin daria..


herşey bir göçle başladı
asırlar ötesinden mülhem
önce kadid, sonra kariha en son daria terketti rodinayı

Farzımuhal