G’elmişim gibi bakma be kadın!
Gittim desem yalan olur...
Zamanın en kuytusunda,
Gözlerim kara kıșı yaşarken,
Ömrüme baharı getirir nefesin,
Güller açar, "Nisan" olur...


Bir damla gökyüzü,
yada bir avuç deniz suyu,
Turuncu bahar,
belki de sen!
Ne kaçtıysa göz bebeklerime,
dönülmez yolların köşebaşlarını mesken tutmuşum,
Bir "sen" dolayıp dilime,
Kendi kendimi unutmuşum...

El’mişim gibi bakma be kadın!
"Sen" değilim desem yalan olur...
Bir ben var sende, bir de sevdam
"ben" değilsin desen isyan olur...

Neden diye sorma?
Ben yaralı bir kuşun kanadına,
Mateminin mavisini çizerken,
Sen toz pembe diyarlarda,
Gökkuşağının başladığı yerdesin...

Gülüşü gül kokan Gülşen...

Çünkü her aşk,
Kendi yalnızlığından asılıyor bu zamanda!...

Bir şiir süzülür kalemimden,
Sözlerim dağılır evrene talan olur,
Ben’mișim gibi bakma be kadın!
Ben "benim" desem yalan olur